मुलांना प्लंबिंगसारख्या व्यावसायिक शाळांकडे वळवणे

एका महत्त्वाच्या व्यक्तीने म्हटले आहे, “भविष्याचा अंदाज लावणे कठीण आहे, विशेषतः भविष्याचा.” औपचारिक शिक्षणाऐवजी मुलांना व्यावसायिक शाळांकडे वळवावे का या विषयावर भरपूर चर्चा पाहिल्यानंतर मला हे आठवले. मी या विचाराला एक रात्र मनात घोळवू दिले आणि आता या विषयावर काही कल्पना मांडण्यास तयार आहे. माझा आधार सोपा आहे. आपण 21व्या शतकाच्या उत्तरार्धातील मुलांच्या करिअरबद्दल बोलत आहोत. त्यांच्यासाठी काय चांगले आहे हे आपल्याला कळेल असा विश्वास आपल्याला कशावरून येतो? आपला ट्रॅक रेकॉर्ड असे सुचवतो का की आपण स्वतःसाठी असे करू शकलो? मुख्य निर्णय घेऊन आपण त्यांच्या बुद्धिमत्तेचा अनादर करत नाही का? मग आपण काय करावे? या महत्त्वाच्या प्रश्नासाठी कोणते मानसिक मॉडेल लागू करता येईल? माझे काही विचार येथे आहेत.

१. पालक म्हणून माझ्या कुटुंबाची काळजी घेणे हे माझे कर्तव्य आहे.

२. माझ्या मुलांना प्रथिनांचे चांगले स्रोत मिळतील याची मी खात्री केली पाहिजे. नागरिक म्हणून मध्यान्ह भोजनात अंडी बंदी घालण्यासारख्या अवैज्ञानिक गोष्टींविरुद्ध निषेध करणे माझे कर्तव्य आहे. जेव्हा मी वाचतो की माझ्या देशातील ३३% मुले कुपोषित आहेत, तेव्हा सरकार अंडी बंदी घालते का ते पाहून मी या विषयावर जनजागृती करण्याचा प्रयत्न केला पाहिजे.

३. मी दर्जेदार पाणी, व्यायामाचे वातावरण (चांगले रस्ते, पायवाटा, गिर्यारोहण इ.) आणि आवाजमुक्त वातावरण पुरवण्याचा प्रयत्न केला पाहिजे. जर मला कोणतीही संस्था कायदे मोडताना दिसली, उदाहरणार्थ - ध्वनी प्रदूषण, तर मी या विषयावर जनजागृती करतो. मी माझ्या “मानवी संसाधनांमधील” “संसाधन” भाग पाहतो आणि समजतो.

४. मी माझ्या मुलांमध्ये अभ्यास करण्याच्या, कष्ट करण्याच्या, स्वयंसेवा करण्याच्या चांगल्या सवयी रुजवतो. मी संस्कृतीच्या सर्वोत्तम गोष्टी समजतो आणि त्या आचरणात आणतो.

५. मी मुलांशी तर्क करतो की दारू आणि इतर वाईट सवयी वाईट आहेत, मी म्हणून नाही तर अनेक संशोधन पेपर्स हे सिद्ध करतात. मी चुकीची माहिती आणि ध्रुवीकरणाबाबतही तेच करतो.

६. आपण एकत्र शिकतो की शाळेचा उद्देश म्हणजे आपल्याला कठीण वाटणाऱ्या गोष्टी शिकणे. म्हणूनच मी गुणांवर आणि कोणाला तरी सिद्ध करण्यावर जास्त भर देत नाही तर कठीण गोष्टी शिकण्यावर भर देतो.

७. मी प्रश्न विचारण्याच्या आणि नेहमी उलट विचार करण्याच्या सवयी रुजवतो. जोपर्यंत आपल्याला एखाद्या गोष्टीची कारणे सापडत नाहीत तोपर्यंत आपण गप्प बसत नाही. आणि एकदा आपल्याला कारणे सापडली की आपण मूल्यांकन करतो की ती कारणे बरोबर आहेत का? आपण पुन्हा पुन्हा करतो.

८. आपण कंपन्यांचे आर्थिक विवरण वाचतो. आणि आपण ते खरोखर चांगल्या प्रकारे वाचतो. जेव्हा आपण काही कंपन्यांचे आर्थिक विवरण वाचतो आणि एकाच वेळी सुरू झालेल्या दोन कंपन्या पाहतो आणि एक दुसऱ्यापेक्षा २० पट जास्त कमवतो, तेव्हा आपण तपासतो की खरोखर काय झाले? संस्थापक काय विचार करत होते? कंपनीची मानव संसाधन धोरणे काय होती? कामगिरीतील फरकाचे एक कारण हे असू शकते का की HR मधील “संसाधने” या शब्दाचा अर्थ समजू न शकणे?

९. आपण पाहतो की जग नेहमी कसे बदलते? आपण २०००, २००८, २०२०, २०२४ इत्यादी महत्त्वाच्या वर्षांचा अभ्यास करतो. त्या काळात काय घडले? समाजांनी समस्या कशा सोडवल्या? काय यशस्वी झाले? ते का यशस्वी झाले?

१०. थोडक्यात आपण करिअरबद्दल वैज्ञानिक दृष्टीकोन विकसित करतो. चांगल्या १२ वर्षे हे केल्यानंतर, मला खात्री आहे की हायस्कूलची पदवीधर स्वतः तिला काय करायचे आहे हे ठरवू शकेल. त्या वेळी, एकत्र आपण योग्य ठरवल्याप्रमाणे विश्लेषण करणे, पाठिंबा देणे आणि मार्ग दुरुस्त करणे हे चीअरलीडर म्हणून आपले कर्तव्य आहे. सुरुवातीच्या टप्प्यावर “व्यावसायिक शाळा” किंवा “अभियांत्रिकी” यावर निर्णय घेणे, हे Knuth यांनी बोललेल्या “अकाली ऑप्टिमायझेशन” चे उत्कृष्ट उदाहरण आहे.

Claude did the Marathi translation, original note is as follows

“Making Kids Take to Trade Schools like Plumbing”

Someone important has said, “It is difficult to predict, especially the future.” I remembered this after seeing lot of discussion on the topic whether we should steer kids towards taking to trade schools instead of a formal education. I let the thought ruminate for a night and now I am ready to share few ideas on the topic. My premise is simple. We are talking about career of kids in the 2nd half of the 21st century. What gives us the confidence that we would be able to know what’s best for them? Does our track record suggest that we were able to do so for ourselves? Are we not disrespecting their intellect by making key decisions for them? Then what should we do? What mental model one can apply to this important question? Here are my bunch of thoughts.

1. As a parent it’s my duty to provide for my family.

2. I must ensure that my kids consume good sources of protein. As a citizen it is my duty to protest attempts to indulge in unscientific things like banning eggs in mid day meals. When I read that 33% of my country’s kids are malnourished, I should see if the government bans eggs try to raise awareness on the topic.

3. I must try to provide quality water, workout environments (good roads, trails, hikes etc.) and noise free environments. If I see any organization breaking laws, example - sound pollution, I raise awareness on the topic. I see and understand the “resource” part in my “human resources”.

4. I inculcate good habits of studying, hard work, volunteering in my kids. I understand best things of a culture and copy them into practice.

5. I reason with kids that alcohol and other bad habits are bad, not because I say so, but the plethora of research papers prove it to be the case. I do the same with misinformation and polarization.

6. We learn together that the purpose of schooling is to learn things that we find hard. That’s why I don’t overtly focus on marks and proving someone but learning hard things.

7. I inculcate the habits of questioning and always inverting. Unless we find the reasons for something we don’t keep quiet. And once we find the reasons we evaluate whether the reasons are right? We rinse and repeat.

8. We read financials of companies. And we read them really well. When we read financials of some companies and see two companies which started at the same time and one makes 20 times more than the other, we examine what really happened? What were the founders thinking? What were the company’s HR policies? Can one of the reasons for the differences in performance be the inability to understand the meaning of the word “resources” in HR?

9. We see how the world always changes? We study the important years like 2000, 2008, 2020, 2024 and so on. What happened during the time? How societies solved the problems? What worked? Why it worked?

10. TLDR we develop scientific temper towards career. After doing it for good 12 years, I am sure the high school graduate will be able to decide for herself what she wants to do. At that point of time, it is our duty as a cheerleader to analyze, support and course correct as we decide appropriate together. Deciding on “trade school” or “engineering” at early stages, is a classic case of “premature optimization” Knuth speaks about.